Leśny dom Syriusza

Kate

On był taki poważny. Chyba chodziło o coś naprawdę nieprzyjemnego.
-Jestem silna, chcę. - powiedziałam niemalże od razu przygryzając delikatnie wargę. Ciekawość i troska były silniejsze. Odgarnęłam włosy za ucho wysilając się na lekki uśmiech. Chciałam, żeby opowiedział mi swoją historię. Od dziecka uwielbiałam słuchać strasznych opowieści. Tyle, że teraz to wszystko było naprawdę.

Syriusz

Nie wypada mi pokazywać Ci chyba całej tej rany ponieważ ciągnie się od uda po kostkę a żeby to pokazać musiałbym zdjąć spodnie. powiedziałem z krzywym uśmiechem. Chyba, że nie masz nic przeciwko? zapytałem i zaraz zrobiło mi się głupio.

Kate

Uśmiechnęłam się delikatnie i tym razem całkowicie szczerze widząc zakłopotanie Syriusza. Naprawdę, udało mu się skutecznie poprawić mi humor. Tyle, że znowu się przejęłam na myśl o samej ranie.
-Jak wolisz. - powiedziałam spokojnie wzdychając lekko i przyglądając się chłopakowi.

Syriusz

Wolę żebyś znała całą prawdę. odparłem i wstałem. Z trudem zsunąłem spodnie i pokazałem jej to co chciała. Rana była długa na całą nogę i głęboka na dwa palce. Jedna długa i dwie krótsze krwistoczerwone szramy. Wyglądała jak świeża. Jednak miała już swoje lata. Poszarpana na brzegach. Wyglądała jak żywe mięso. Okropne prawda? Ostrzegałem Cię. powiedziałem patrząc na nią.

Kate

Zamurowało mnie, gdy zobaczyłam te wszystkie rany. Niby mnie ostrzegał, ale na to chyba nie byłam przygotowana. Automatycznie wszystkie wspomnienia do mnie powróciły. Mimowolnie dotknęłam rany i delikatnie przejechałam wzdłuż niej ręką, ale szybko ją cofnęłam zorientowawszy się, że może to przysporzyć chłopakowi wiele bólu.
-Kto? - wymamrotałam w końcu. Na usta nasuwało mi się wiele różnych pytań. Chciałam mu jakoś pomóc, ale nie wiedziałam, jak.

Syriusz

Jej dotyk mnie sparaliżował. Kto pytasz? Mój nauczyciel... Mag. Dlatego to tak wygląda. To rana po magicznym zaklęciu. Notabene ostatnim jakie zdołał rzucić w swoim życiu. powiedziałem z mrocznym uśmiechem. To długa historia. Jeśli będziesz miała ochotę jej wysłuchać to Ci opowiem. Ale najpierw muszę wiedzieć czy nie jesteś zmęczona? zapytałem z troską w głosie.

Kate

-Tylko odrobinę... - powiedziałam i usiadłam na kanapie patrząc chłopakowi cały czas prosto w oczy. Strach już praktycznie mnie opuścił, teraz została tylko ciekawość. Ziewnęłam dyskretnie. Nie spałam co prawda od dwóch dni prawie wcale i chociaż oczy same mi się zamykały wcale nie miałam ochoty teraz spać. Byłam zbyt poruszana całą tą sytuacją.

Syriusz

To było dawno. Wtedy wraz z moją rodziną mieszkałem w innej krainie. Moi rodzice byli tam parą dowodzącą. Moja siostra - Vanilla, szkolona była na kapłankę stada, a ja na maga. Jednakże mój nauczyciel - Shaboo, bardzo chciał przejąć władzę nad naszym stadem i pewnego dnia postanowił pozbyć się moich rodziców. Zabił ich w nocy, ale akurat miał pecha, że widzieliśmy co się stało. W naszej krainie zapanował chaos. Wraz z Vanillą przysięgliśmy, że się zemścimy. Ona jako, że miała zostać kapłanką bardzo dobrze znała się na zielarstwie więc postanowiliśmy zatruć wino podawane do obiadu. Nasz plan się powiódł i Shaboo wypił zatrute wino. Niestety miał jeszcze zbyt dużo sił gdy odkrył naszą intrygę. Vanilli udało się uciec ale mnie dosięgło zaklęcie naznaczenia. To bardzo potężne zaklęcie i niewiele plemion może je używać. W naszej krainie też było zakazane jednak prawo zostało złamane i dlatego klan się rozpadł. zamilkłem na moment. Wiesz na czym polega to zaklęcie? zapytałem

Kate

Wsłuchałam się w jego historię z niemałym przejęciem. Z sekundy na sekundę narastało we mnie wrażenie, że to naprawdę jest jakaś stara baśń. Ciężko było mi uwierzyć, że ten stojący przede mną mężczyzna naprawdę brał udział w tym wszystkim. Gdy jednak zerknęłam na jego długą i głęboką ranę wszystkie te wątpliwości zostały rozwiane. Na jego pytanie potrząsnęłam tylko mało przytomnie głową czekając na wytłumaczenie. Byłam przekonana, że owe naznaczenie nie jest czymś zwyczajnym, podobnie jak opowieść, którą przed chwilą usłyszałam. Przyciągnęłam kolana aż pod brzuch i oparłam na nich głowę. Nawet na sekundę nie spuszczałam Syriusza z oczu, co mogło być dla niego w sumie trochę krępujące.

Syriusz

Patrząc Sky w oczy powiedziałem cicho: bardzo niewiele kotołaków zna to zaklęcie. Przysięgałem przed ojcem, że nigdy nie wypowiem go na głos ani w myśli, ponieważ takie było moje prawo. Nie złamię tej obietnicy ale mogę Ci opowiedzieć jak działa. umilkłem dając jej chwilę na przyswojenie moich słów aby po chwili znów podjąć opowieść. To prastare zaklęcie naznaczenia. Naznacza się nim morderców... Wiem o czym teraz pomyślisz. Tak Sky jestem mordercą. Zabiłem w zmowie kotołaka wyższego mi rangą i zostałem za to ukarany. Takie zaklęcie nałożyć może tylko bardzo potężny mag. Zazwyczaj jest to taki ślad na twarzy aby z dala można było rozpoznać zabójcę. Jednak w chwili gdy Shaboo rzucał zaklęcie tracił świadomość więc trafiło mnie tutaj. powiedziałem wskazując na nogę. Rana wygląda tak strasznie w trzy dni miesiąca: dzień przed, dzień po i w datę morderstwa. Podczas reszty miesiąca przypomina krwawą bliznę ale nie jest aż tak realistyczna. W te trzy dni także najbardziej boli aby przypomnieć mordercy o jego ofierze. Tak to właśnie działa. dokończyłem cicho i spojrzałem w ogień wspominając moją kochaną siostrę Vanillę.

Kate

Jego historia była zupełnie inna, niż moja, ale miały jedno, bardzo ważne podobieństwo. Oboje zabiliśmy kogoś w ramie zemsty i oboje musimy teraz ponosić za to konsekwencję. Zamknęłam oczy chcąc zatamować łzy. Nigdy, nigdy jeszcze od tamtego czasu nie płakałam. Starałam się być silna, wmawiałam sobie różne rzeczy. Może przez to byłam czasami zbyt oschła? Tak, to prawda. Często przybierałam różne maski i rzadko kiedy naprawdę byłam sobą.
-Nie! - powiedziałam, niemalże krzyknęłam podniesionym głosem. -Nie jesteś żadnym mordercą! On musiał umrzeć, rozumiesz? Zabił Twoją rodzinę. To nie fair... - powiedziałam już o pół tonu ciszej, jednak moje słowa nadal wywierały mocne wrażenie. Dlaczego tak emocjonalnie na wszystko to zareagowałam? Proste, chciałam po prostu wmówić sobie, że nie jestem winna. Cały czas szukałam usprawiedliwienia, chociaż wiedziałam, że jestem zła. A przynajmniej to, co zrobiłam było złe.

Syriusz

Sky zabiłem a każdy morderca ponosi konsekwencje swojego czynu. Ja zapamiętam to na zawsze. Zabiłem w ukryciu. Mogłem wezwać go do równej walki ale stchórzyłem, bo wiedziałem, że jestem za słaby w magii aby wygrać. I nie ma na to żadnego usprawiedliwienia. powiedziałem twardo ubierając się. Odwróciłem wzrok w stronę okna. Zabiłem z zemsty. A przeze mnie zginęła potem też Vanilla... dodałem zduszonym głosem ocierając łzę z policzka.

Kate

Wierzyłam w każde jego słowo. Były takie autentyczne i szczere. Odnosiły się również do mnie, chociaż Syriusz nie mógł mieć o tym pojęcia. Zadrżałam lekko, pod wpływem zimna, chociaż obok stał kominek. Otworzyłam niepewnie oczy, nie panowałam już nad łzami. Płynęły mi po policzkach jedna po drugiej i powoli skapywały na ziemię. Chłopak mógł to wszytko źle zinterpretować.
-Syriusz... ja... no.. - zamilkłam. Nie zupełnie wiedziałam co mogę powiedzieć. Zwykłe 'przykro mi' nie przechodziło mi przez gardło. To za mało, te banalne słowa nie oddałyby tego, co chcę powiedzieć.

Syriusz

Stojąc tyłem do dziewczyny nie odzywałem się. Znów szalona tęsknota odezwała się w moim sercu. Przecież jej już nie ma pomyślałem zrozpaczony, a głośno dodałem z mojej winy zginęła cała moja rodzina. I te rany zawsze będą mi to przypominać.

Kate

Miałam zamiar zapytać jeszcze o jego siostrę, ale nie chciałam jeszcze bardziej rozdrapywać tych starych ran. Wstałam i przytuliłam się do Syriusza w ramach pocieszenia. Chyba tylko tyle mogłam zrobić. Chociaż zaraz, zaraz. Przecież każdy, kto należał do Mglistych Otchłani miał magiczną moc manipulowania uczuciami innych. Nigdy tego nie próbowałam, nie wiedziałam też, w jaki dokładnie sposób to działa, ale jeśli to mogło pomóc, to zamierzałam spróbować. Spojrzałam chłopakowi w oczy, a on od razu poczuł się lepiej. W jego sercu zapanował spokój a wszystkie złe myśli odeszły na bok.
Zamknęłam oczy z których już nie leciały łzy, ale nadal były przepełnione smutkiem.